|
Resûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) düşmanların çemberinden çıkıp zafer çemberine girdiğinde, askerleri çevrede elleriyle zaferi kutladıklarında ve bunun zikri ta ufuklara yükseldiğinde, işte o esnada insanlar üç kısma ayrılmışlardı:
Ona (sallallahu aleyhi ve sellem) iman edenler, ona teslim olanlar ve ondan korkanlar.
Tarlaya sabır tohumları atılmıştı:
"Ey Muhammed! Azim sahibi peygamberlerin sabrettikleri gibi sen de sabret!" (Ahkaf, 35)
Bitkilerin kökleri ise, sümbüllerle sallanmaktaydı:
"Hürmetli ay hürmetli aya ve bütün hürmetler birbirine karşılıktır. O hâlde kim size saldırdıysa, siz de ona yaptığı saldırının ayniyle saldırın da ileri gitmeyip Allah'tan korkun ve bilin ki Allah, takva sahipleriyle beraberdir." (Bakara, 194)
Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem), Mekke'ye öyle bir giriş ile girmişti ki, öncesinde ve sonrasında hiç kimse O'nun gibi oraya girmiş değildir. Etrafında muhacirler ve ensar vardı ki, onlar da dikkatlice Peygamber'e bakmaktaydılar ve Peygamber'i gözetmekteydiler.
Sahâbîler ise, mertebe mertebe dizilmişlerdi. Melekler başlarının üzerlerinde bulunmaktaydılar ve Cibril ise, Peygamber ile Rabbi arasında gidip gelmekteydi. Kendisinden önce helâl kılmadığı haram bölgesini ona (sallallahu aleyhi ve sellem) mubah kılmıştı.
(Buhârî (1834) ve lafzı Müslim'e) 1353) ait olan İbn Abbas'tan (r.a.) rivayet edilen hadise göre; Resûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Mekke'nin fethedildiği gün şöyle buyurmuştur: "Bu beldeyi Allahu Teâlâ, göklerin ve yerin yaratıldığı günden beri haram kılmıştır. Kuşkusuz bu belde kıyamet gününe kadar Allah'ın hürmeti gereği haramdır. Benden önce de orada savaşmak hiç kimseye helâl kılınmamıştır. Bana ise sadece gündüz vaktinin bir saatlik bölümünde helâl kılınmıştır. Muhakkak ki bu belde Allah'ın hürmeti gereği haramdır.")
Kendisi o günle: "Hani bir vakitler, o kâfirler, seni tutup bağlamak veya öldürmek veya sürüp çıkarmak için sana tuzak." (Enfal, 30) kurdukları zamanki günü mukayese ettiği zaman, o gün sadece iki kişiden biri olduğu hâlde onu Mekke'den çıkarmışlardı.
Kendisi Mekke'ye girdiğinde, eğerin kaşına başını eğmiş, huşulu ve takvalı bir hâlde kendisine izzet elbisesi giydirmiş olana, mahlukatın secde ettikleri o yüce yaratana boyun eğmiş olduğu hâlde girmişti. Mekke'ye malik olarak, desteklenmiş ve zafere ulaşmış bir hâlde girmişti.
Bilal ise, "Ehad Ehad" dediği düşmanlarından, işkence altındaki o günlerinden kurtulmuştu. Sonra güneş ışınlarının her tarafı sardığı o günde, Kabe'nin tepesine tırmanıp sesli şekilde ezan okumuştu. Ezanına her taraftan insanlar icabet etmekteydi ve her taraftan ona uymaktaydılar. Allah'ın dinine, önceden teker teker girerlerken, artık dalga dalga girmekteydiler.
Resûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) izzet minberine çıktığı, ondan herhangi bir şey de sudur etmediği hâlde, oradaki efendiler sınıfı boyunlarını itaatkâr bir şekilde uzattıklarında, onlardan kimisi Hz. Peygamber'e beldelerin anahtarlarını sunmuş, kimisi barış ve anlaşmayı teklif etmiş, kimisi cizyeyi ve küçülmüşlüğü kabul etmiş ve kimisi de savaş teçhizatını ve her şeylerini vermeyi göze almıştı. Ganimetlerin ve esirlerin hepsinin kendisine eksiksiz geleceğini de kuşkusuz bilmiyordu. Zafer kesinleşip tamamlanınca, tebliği bitirince ve emaneti de eda edince ona şu âyet-i kerime müjdelendi:
"Doğrusu biz sana apaçık bir fetih ihsan ettik. Böylece Allah senin geçmiş ve gelecek günahını bağışlar. Sana olan nimetini tamamlar ve seni doğru yola iletir. Ve sana Allah, şanlı bir zaferle yardım eder." (Feth, 1-3)
Bundan sonra şu âyetler indirildi:
"Allah'ın yardımı ve fetih geldiğinde ve insanların dalga dalga Allah'ın dinine girdiklerini gördüğünde." (Nasr, 1-2)
Rabbinin elçisi ona (sallallahu aleyhi ve sellem) geldiğinde Allah ile buluşacağını bildiriyordu. O da şevkle Rabbiyle karşılaşmayı istemekteydi.
(Buhârî (4463) ve Müslim'in (2444) Hz. Aişe'den (r.a.) rivayet ettikleri hadise göre; Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) sağlıklı olduğu hâlde şöyle derdi: "Hiçbir peygamberin cennetteki yeri kendisine gösterilmeden ruhu alınmaz, sonra serbest bırakılır." Peygamber'e (sallallahu aleyhi ve sellem) artık dünyadan ayrılma vakti geldiğinde, kendisinin başı benim dizlerimin üzerinde olduğu hâlde bayıldı sonrada ayılınca, gözlerini evin tavanına doğru dikti ve: "Ya Rabbi! En yüce dosta..." diye buyurdu." Hadisin lafzı Buhârî'ye aittir.)
Nitekim cennetler, onun temiz olan ruhunu karşılamak için süslenmişlerdi. Elbetteki bu süsleniş, kralların gelişlerinden ötürü şehirlerin süslenmesi gibi değildir.
Hz. Peygamber'e (sallallahu aleyhi ve sellem) uyanlardan bazısının ölüm anındaki ferahtan ve ruhun çıkışından dolayı Rahman'ın arşının titrediğine göre33 mahlukatın efendisi olan Hz. Peygamberin ruhunun gelişiyle arşın durumu nasıl olur?
(Buhârî (3803), lafız ona aittir ve Müslim (2466) Cabir b. Abdullah'tan rivayet etmişlerdir. Rivayete göre; Resûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: "Rahman'ın arşı Sa'd b. Muaz'ın ölümünden dolayı titredi.")
Öyleyse haşr günü geldiğinde hangi sırlar üzerinde olduğunu göreceksin?!
"O gün bütün sırlar yoklanıp, meydana çıkarılır." (Tarık, 9)
|
