Maksud (amaç, gaye) : Allah (c.c)'a "muhabbet" ve "hilletin" (dostluğun) ve O'na "ubudiyetin" (kulluğun) gerçekleşmesinden ibarettir.
Bu hususda bir çok kimse yanılmış ve kulluğun, beraberinde muhabbet bulunmaksızın, yalnız boyun eğmek ve tezellülden bunun lezzetini almaktan ibaret olduğunu zannetmişlerdir.
Kullukta muhabbet, heva ve nefsi arzularda ferahlamak ve rububiyetin tahammül edemiyeceği bir zillete düşmektir.
Bundan dolayı rivayet edilir ki:
Etrafındakiler muhabbet meselesi hakkında konuştuğu vakit Zünnûn şöyle demiştir:
"Durunuz ve bu meseleden bahsetmeyiniz! Nefisler muhabbeti işitmez ki, onu iddia etsin."
İlim ve marifet ehlinden birçoğu, haşyet (bilerek korkmak) duymadan muhabbetten çok bahsedenlerin meclisinde bulunmayı (kerih) kötü saymış ve bu gibi meclislere itibar etmemişlerdir (böyle toplantılara asla katılmamışlardır).
Selefden biri şöyle söylemiştir:
"Bir kimse sadece sevgi ve muhabbetle ibadet ve kulluk yaparsa böyle bir kimse zındıktır.
Bir kimse Allah'a sadece ümid bekleyerek bir şeyler umarak Allah'a ibadet ve kulluk yaparsa, bu kimse mürcielerden olur.
Bir kimse Allah'a sadece korku ile kulluk ve ibadet yaparsa, böyle bir kimse de Haruriyelerden olur.
Her kim, Allah'a, sevgi, ümit, ve korku ile birlikte kulluk ve ibadet ederse, işte bunlar mü'min ve muvahhiddir."
(Zındık, küfrü içinde sakladığı halde dışarıda iman izhar eden (iman ehli olarak görünen) kişi)
(Mürcie mezhebi; küfürle itaatin bir fayda vermeyeceğine ve imanla da günah işlemenin bir zarar getirmeyeceğine itikat eder.)
(Harûriye; hakem meselesi sebebiyle askerlerin içinden Hz. Ali'ye karşı çıkıp onunla bir köy yakınında harbedenlerdir. O köyün ismi Harûra olduğundan bu cemaata Harûra ismi verilmiştir.).
