|
Râfizî şöyle diyor:
“Kemâlde zirveye çıkan bu ma'sum imamlar, diğer imamlar gibi mal-mülk, içki içme gibi her türlü kötü masiyet ve isyanlarla meşgul olmamışlardır. İmâmîler:
Allah, bizimle onların arasında hüküm verecektir. O hakemlerin en hayırlısıdır, demişlerdir. Bir âlimin şu sözleri ne kadar güzeldir!
Kendine bir mezheb seçmek istersen
İnsanların haber naklindeki durumlarını da biliyorsan,
Şafiî ve Mâlikin sözlerini bırak.
Ahmed'in ve Ka'bu'l Ahbarın sözlerini de,
Öyle insanlara yönel ki Onların söz ve nakilleri “Ceddimiz, Cibrilden, O da Allah (c.c.)'tan rivayet etmiştir” şeklindedir”
Ey Râfizî!
Bu iddiana birkaç yönden cevab vereceğiz:
Birincisi:
Mezkûr imamlarda zikredilen ma'sumiyet iddiası hakkında hiçbir delil zikredilmiş değildir.
Ancak râfizîler, teklif etme konusunda bir lütuf ve maslahat olsun diye Allah (c.c.)'ın insanlar için ma'sum bir imamı tayin etmesi gerekir, demişlerdir. Hüccet diye ileri sürdükleri onların bu iddialarının birkaç yönden çürük olduğu anlaşılmıştı.
Bu yönlerin en basiti mezkûr lütuf ve maslahatın mevcut olmayıp olmasıdır. Zaten kendisiyle lütuf ve maslahatın hâsıl olduğu hiçbir ma'sum imam yoktur.
İkincisi:
“Bu ma'sum imamlardan her biri kemâlde zirveye çıkmışlardır” sözü tamamen delilden yoksundur.
İlimsiz bir sözü söylemek, başkasının da aynısını iddia etmesine yardımcı olur.
Bir kimse, ashab, tabiîn ve diğer müslüman imamların her iki Askerî'den daha çok âlim ve dinde kemâlin zirvesine ulaştıklarını ileri sürerse, elbette bu daha çok takdire şayan olur. Âlimlerin naklettikleri malumatı mütâlâa eden kimse, dört halife ve onlardan, sonra gelen imamların ilmî ve dînî konulardaki mütevâtir faziletlerinin her iki Hasan el-Askerî'nin faziletlerinden daha çok olduklarını müşahade edecektir.
Üçüncüsü:
Râfizî “Bu imamlar” sözüyle ma'sumiyetlerini ileri sürdüğü imamların güç ve kuvvet sahipleri olduklarını kasdediyorsa, bu açık bir yalandır.
Onlar dahi bunu iddia etmiyorlar. Aksine onlar, zâlimlere karşı âciz ve mağlup olduklarını ve Ali'den (r.a.) başka hiç birisinin imameti elde edemediğini söylüyorlar. Buna rağmen birçok işler Ali'ye (r.a.) bile zor gelmişti. Ümmetin yarısından azı veya çoğu da ona biat etmemişti. Üstelik bir çokları ona karşı gelmiş, o da onlara karşı savaş ilân etmiştir. Ümmetten bir çokları da ona karşı gelmedikleri gibi onun yanında da savaşmamışlardır. Bunlar arasında Ali'nin (r.a.) beraberinde olmayan yüce zatlar da bulunuyordu. Daha önce Ali (r.a.) ile beraber olup da bilâhare savaştan çekilenler de onunla beraber çarpışanlardan daha üstün idiler.
Râfizî “Bu imamlar...” sözüyle mezkûr zatların ilim ve din ehli olduklarını, binaenaleyh onların imamete müstehak bulunduklarını kasdediyorsa ve bu iddia doğru ise, bu durumları, onların imam olmalarını ve ümmetin de kendilerine itaat etmelerini vacip kılmaz. Mescid imametine veya kadılığa lâyık olan bir kimsenin liyâkati, kendisini imam veya kadı yapamadığı gibi.
Yine kişinin komutanlığa lâyık olması onun komutan olmasını gerektirmez.
Namazın da imamete lâyık olanın arkasında değil, bilfiil imam olanın arkasında kılındığı taktirde cemaatle kılınmış olduğu tahakkuk eder.
İşte bunun gibi, insanlar arasındaki problemleri çözebilecek kimse devlet reisliğine lâyık olan değil, bizzat güç ve kuvvet sahibi olan idarecidir.
Aynı şekilde askerler de komutanlığa lâyık olan kimseyle beraber değil, aksine bizzat başkalarına tayin edilmiş komutanlarıyla birlikte savaşırlar. Hülasa bütün bu işler güç ve kuvvete bağlıdır.
Devlet reisliğini yapacak kadar güç ve kuvvet sahibi olmayan kimse bunu yapamaz. Bu kuvvet bilahare kendisine verildiği takdirde idareciliği yapmağa gücü olacağı farzedilse dahi önemli olan reisliği anındaki güç ve kuvvetidir. Gücün kendisine verilmesi gerekir veya meşrudur gibi iddialar reisliğini gerçekleştirmez.
İmam (Devlet reisi) fiilen yetkili olan kimse demektir. Halbuki Ali'den (r.a.) başka masum diye iddia ettikleri diğer bütün imamlarında bu sıfat yoktur. Daha önce de bütün bunları açıklamıştık.
Dördüncüsü:
Siz liyâkatten neyi kasdediyorsunuz? denilir. Eğer İmamet Kureyşin değil de kendi imamlarınıza aittir, diyorsanız bu bâtıldır.
Çünkü imametin Kureyş'e ait bir hak olduğu hususunda hadislerden nass vardır. Yok eğer imamlarınızdan her birinin hilâfete layık olduğunu söylüyorsanız Kureyş'ten bir çok kişi de bu liyâkata müşterektir.
Beşincisi:
İmam, kendisine tabî olunan zattır.
Bu da iki şekilde olur:
1 - Âlim olduğu için dîni ve ilmî konularda kendisine başvurulur. Bu imam, Allah (c.c.)'ın emirlerini iyi bildiği için, kendisine başvuranlar istekleriyle Ona itaat ederler. Velev ki onları zorla itaat ettirmekten âciz olsun,
2 - Bu imam, öyle bir güç ve kuvvete sahiptir ki, isteyerek veya istemiyerek tabileri ona itaat etmek zorundadırlar. Çünkü O, başkalarını itaat etmeye mecbur kılmaya muktedirdir.
“Ey inananlar! Allah'a itaat edin, Peygambere ve sizden olan idarecilere itaat edin” (Nisa: 4/59)
Ayetindeki “Sizden olan idareciler” ibaresi;
- harb erkânı gibi güç ve kuvvet sahibi olan kimseler şeklinde tefsir edilmiştir.
- İlim ve takva sahibi olanlar şeklinde de tefsir edilmiştir ki, her iki tefsir de doğrudur.
Mezkûr her iki vasıf râşid halifeler hakkında en mütekâmil bir şekilde mevcut idi. Biri diğerinden üstün olmasına rağmen, her dördü de ilim, adalet, siyâset ve kuvvet sahibi idiler. Bu hususlarda Ebubekir (r.a.) ve Ömer (r.a.), Osman (r.a.) ve Ali'den (r.a.) üstündürler.
Onlardan sonra Ömer b. Abdülaziz'den başka hiç kimse bu sıfatlarda kemâle ulaşamamıştır.
Fakat bazı kişiler ilim ve takva hususunda güç ve kuvvet sahibi olan kimselerden daha ileri olabilirler. Ali'den (r.a.) başka mevzu bahis olan on imamın güç ve kuvvet sahibi oldukları kasdediliyorsa, bu yanlıştır. Kendileri de böyle bir şey iddia etmemişlerdir.
Yok eğer ilim ve takvada imam olup ancak başkalarını kendilerine itaat etmeye ilzam edemedikleri kasdediliyorsa bu durum mezkûr sıfatlara sahip olan herkes hakkında söz konusudur. Ondan sonra bu imamların zamanında ilim ve takvaca onlardan daha üstün olan âlimler vardı. Başkalarından nakledilmiş ilimler onlardan nakledilene nisbeten kat kattır. Diğer âlimlerin ümmetteki eseri onların eserinden daha açıktır. Bu imamların ilki olanlardan -Ali b. Hasan, Cafer, Ca'fer b. Muhammed gibi - ilmin bir bölümü nakledilmesine karşılık, diğer âlimlerden çok daha fazlası nakledilmiştir. Bu üç imamdan sonra gelenlerden cidden çok az ilim nakledilmiştir. Hadis rivayetinde meşhur olan hadis âlimleri arasında da bunlar zikredilmiş değillerdir. Onlar için anlatılan güzel menkıbelerin aynısı ümmetten bir çokları hakkında da vâriddir. Ama ilim ve takvada bütün ümmetten üstündürler... (Bu son cümle ile mevzu kesilmiştir. Mütercim.)
Yukarda zikrettiğimiz her iki şıkka göre de ehl-i sünnet, bunların imameti hususunda münakaşa etmezler.
Ehl-i sünnet, Allah (c.c.)'ın emirlerini emrettiği, Allah (c.c.)'a çağırdığı ve Allah (c.c.)'ın sevdiğini yaptığı sürece onlardan herhangi birisine ittiba edilebileceğinde müttefiktirler.
Bu zâtlar, yaptıkları hayırlar ve kendisine davet ettikleri iyilikler konusunda kendilerine ittiba edilen imamlardır.
Allah (c.c), şöyle buyuruyor:
“Sabredip âyetlerimize kesin olarak inanmalarından ötürü, aralarından onları buyruğumuzla doğru yola götüren önderler yaptık.” (Secde: 32/24)
İbrahim (a.s.)'a da şöyle buyuruyor:
“Seni insanlara önder kılacağım” (Bakara: 2/124)
Bu âyetle İbrahim (a.s.)'i bütün insanlarla çarpışacak kılıç sahibi bir imam yapmamıştır. Aksine insanlar itaat etsin veya etmesin Ona ittiba etmeyi vacip kılmıştır. Bu imamlar da onlara benzer imamlar gibi dinde misâl olan zâtlardır. Ehl-i sünnet, kendilerine uyulması gereken ve şeriatin ona delâlet ettiği hususlarda mezkûr imamların imametini kabul ediyorlar. Bu hüküm onlar gibi imam olan diğer zatlar hakkında da mevcuttur.
Ebubekir, Ömer, Osman, İbn-i Mes'ud, Ubey b. Ka'b, Muaz, Ebu'd'-Derda' ve emsalleri gibi.
İslâmı ilk kabul eden zâtlar, Said b. Müseyyeb, Süleyman b. Yesar, Ubeydullah b. Abdullah, Urve b. Zübeyr, Kasım b. Muhammed, Ebubekir b. Abdurrahman, Hârice b. Zeyd gibi.
Medine fakihleri olan âlimler, Alkame, Esved b. Zeyd, Usame, Muhammed b. Şîrîn, Hasan Basrî, Salim b. Abdullah b. Ömer, Hişam b. Urve, Abdurrahman b. Kasım, Zührî, Yahya b. Sâîd el-Ensârî, Ebu'z-Zinâd, Malik, Evzâî, Leys b. Sa'd, Ebu Hanife, Şafiî, Ahmed, İshak b. İbrahîm ve benzeri zatlar gibi.
Fakat bunların bir kısmının naklettikleri hadislerle verdikleri fetvalar diğer bazılarınınkine nazaran daha çok olabilir. Binaenaleyh rivayetleri, fetvaları ve ilmindeki otoritesi çok olanlar daha ziyade meşhur olurlar. Yoksa hiçbir zaman Ehl-i sünnet, Yahya b. Saîd, Hişam b. Urve ve Ebu'z-Zinâd'ın Ca'fer b. Muhammed'den ittibada bulunma hususunda daha lâyık olduklarını söylemezler.
Yine onlar, Zührî, Yahya b. Ebubekir, Hammad b. Ebi Seleme, Süleyman b. Yesar ve Mansur b. Mu'temir'in ittiba konusunda Ebu Ca'fer el-Bâkır'dan daha lâyık olduklarını iddia etmezler. Yine Ehl-i Sünnet, Kasım b. Muhammed, Urve b. Zübeyr ve Salim b, Abdullah'ın ittiba mevzuunda Ali b. Hüseyin'den daha lâyık bulunduklarını ileri sürmezler. Aksine ehl-i sünnet, yukarda saydığımız zâtlardan herbirinin, sâdık bir kimsenin kendilerinden rivayet ettiği konularda, güvenilir âlimler olduklarını söylerler. Ancak bunlardan biri, bir fetva verir diğeri de ona itiraz ederse vuku bulan bu ihtilaf Allah ve Resulünün emrettiği gibi Allah (c.c.)'ın kitabına ve Rasûlullah'ın sünnetine havale edilir. Bu zatlar arasında Allah ve Resulünün malûm olan hükmü böyledir. Müslümanlar asr-ı saadette ve râşid halifeler zamanında da bu yolu izlemişlerdir.
Altıncısı:
Râfizînin: “Ma'sum imamlar, diğer imamlar gibi mal-mülk ve masiyetlerle meşgul olmamışlardır” sözü tamamen yalanladır. Eğer Râfizî bu sözüyle ehl-i sünnet:
Allah (c.c.)'a yaptıkları isyanda Emîrlere uyulur, dediklerini kasdediyorsa bu iddia ehl-i sünnete yapılan bir iftiradır.
Çünkü ehli sünnet indinde ilim ve takvaları ile bilinen âlimler:
Allah (c.c.)'a isyan eden hiç kimseye ittiba edilemiyeceği ve böyle bir şahsın imam olarak kabul edilemiyeceği hususunda ittifak halindedirler.
Eğer Râfizî bu sözüyle ehl-i sünnetin Allah (c.c.)'a itaat hususunda bu gibi Emirlerin yardımını talep ettiklerini ve yaptıkları doğru işlerde onlara yardımcı olduklarını kasdediyorsa ona şöyle denilir:
Ehl-i sünnetin bu itibarla onları imam kabul etmeleri mahzurlu ise râfizîler bu hususlara daha çok girmişlerdir. Üstelik onlar, isteklerinin yerine getirilmesi için kâfir ve fâsıklardan yardım talep ederek onlarla işbirliği yapmışlardır. Bu durum her zaman ve mekânda açıkça görülmüştür. Bunlar kâfir moğolları, fâsıkları ve cahilleri de lider olarak seçmişlerdir.
Yedincisi:
Râfizînin, kitabında isimlerini zikrederek masumiyetlerini iddia ettiği imamlara gelince onlar imametin gayelerini gerçekleştirecek güç ve kuvvete sahip değillerdir. (Ali'nin (r.a.) istisna edildiğini daha önce zikretmiştik) Yapılması mutlaka gerekli olan Allah (c.c.)'a itaat hususunda onlara uymak kâfi değildir.
Bunların güç ve tasarrufları olmadığına göre, arkalarında cemaatle namazın ve cumanın kılınması, cihâdda ve hacda komutan ve emîr olmaları, onlar vasıtası ile hadlerin tadbik edilip, davaların halledilmesi, kişinin başkaları yanında veya beytülmâlde olan hukukunu bunlar vasıtası ile talep etmesi ve onlarla yol emniyetinin korunması mümkün değildir.
Bütün bu işler onları yaptıracak güçlü bir kişiye muhtaçtır. Bu işleri gerçekleştirecek güçlü bir kimsenin de mutlaka yardımcıları olması gerekir.
Râfizînin zikrettiği bu imamların, mezkûr işleri gerçekleştirmeğe yetecek kadar güçleri yoktur. Aksine bunlardan başkaları yukarıdaki işleri gerçekleştirecek güçte idiler. Söz konusu olan işlerin gerçekleştirilmesini, âciz olan bir imamdan talep eden kimse, câhil ve haksızdır. Onları gerçekleştirmeğe gücü yeten bir imamdan isteyen kimse de, hidayete ve hakka erişmiş kimsedir. Bu kimse, din ve dünyasının maslahatını tahsil ederken, birincisinin ise onları elde etmesi mümkün değildir.
Sekizincisi:
Râfizînin bütün halifelerin içki ve masiyetlerle meşgul olduklarını iddia etmesi, onlara yapılan açık bir iftiradır.
Bu hususta nakledilen hikayeler yalanlarla doludur. Bu halifeler arasında Ömer b. Abdülaziz ve el-Muhtedî billâh gibi âdil ve zâhid halifelerin bulunduğu açıkça bilinmektedir. Bazıları kendilerinden tevbe ettikleri çeşitli günahlara mübtelâ olmuşlar. Ancak, günahlarını silecek sevapları da işlemişlerdir. Hatta günahlara keffaret olacak musibetlere duçar olmalarına rağmen Umeyye ve Abbasî oğulları halifelerinin bir çokları, Ömer b. Abdülaziz ve el-Muhtedî billâh'in nail oldukları yüceliğe lâyık olmamışlardır. Bu, bilinen bir gerçektir.
Hülasa olarak hükümdarların birçok iyilikleri ve kötülükleri vardır. Bunlardan her birisinde, müslümanlardan hiç birinde olmayan maziyetler bulunsa bile, hiçbir müslümanın sahip olmadığı iyilikleri de vardır. İyilikleri emretmeleri, kötülüklerden sakındırmaları, cezaları tatbik edip, düşmana karşı cihadda bulunmaları, birçok hakları sahiplerine ulaştırmaları, zulmün bir çoğuna mâni olup, adaletin çoğunu tatbik etmeleri gibi.
Vakıa biz bütün hükümdarların ma'siyetlerden arınmış olduklarını söylemiyoruz. Lakin bazı müslümanlarda ve hatta hükümdarlarında zülüm ve ma'siyetin bulunması, aynı zülüm ve ma'siyeti bütün müslümanların ve bütün idarecilerinin yapmış olduklarını ve Allah (c.c.)'a itaat teşkil eden konularda da hepsinin müşterek olduğunu asla kabul etmiyoruz.
Ehl-i sünnet, ma'siyet teşkil edecek hususlarda değil, ancak Allah (c.c.)'a itaat ettikleri takdirde idarecilere muvafakat edilmesini emrediyorlar.
Bir kimsenin, Allah (c.c.)'a itaat ettiği hususlarda hükümdara uyup, ma'siyet teşkil eden hususlarda da ondan ayrılmasında onun için hiçbir zarar yoktur.
Bir kimsenin hacılarla hac edip, vakfede bulunarak tavaf etmesi, o hacılar arasında bulunan zâlim ve günahkârların bu kişinin ibadetine zarar vermemesi de böyledir.
Bir kimsenin, aralarında günahkârların da bulunduğu cuma, cemaat ve ilim meclislerine katılması ve onlarla savaşması ile, onların bu hallerinin kendisine zarar veremiyeceği de bu kabildendir.
Müslümanların idarecileri de bu hükümdedirler. Şöyleki:
Onlar, Allah'a itaat olarak yaptıkları işlerde kendilerine uyulur. Fakat ma'siyetlerde asla onlara uyulmaz.
Ehl-i beytin başkalarına karşı olan tavırları da böyleydi. Ashab-ı Kiramdan, ilim ve takva ehlinden uzak kalmaksızın bu hususlarda ehl-i beyte ittiba edenler gerçekten onlara tabî olanlardan sayılırlar.
Ama râfizîler hiç de öyle değildirler. Bu sapıklar, kâfir ve münafıklarla işbirliği yaparak ashab-ı kirama düşmanlık ediyorlar.
Dokuzuncusu: Güçlü imam vasıtasıyla müslümanların bir çok maslahatları yoluna girer, diyoruz.
- Çünkü böyle bir imamın varlığı ile yollar emniyette olur.
- Cezalar tatbik edilip, zulümler ortadan kaldırılır.
- Bu imam vasıtası ile düşmana karşı cihad ilan edilir.
- Yine mevcud olan bu imamla, ma'dum olup hakikati olmayan imam vasıtasıyla yerine getirilecek hukukların en doğrusu ve en hayırlısı yerine getirilir.
Râfizîler, ma'sum bir imama davet ettiklerini söylüyorlar ama, bâtında ma'dûm zahirde de nankör ve zâlim imamlardan başka imamları yoktur. (Hâşimî olan Abbasi halifelere karşı putperest moğollarla Şiilerin işbirliği yaptıkları gibi. )
Ehl-i sünnetin imamları ise kusurlarına rağmen Râfizîlerin zahirde bulunan ve kendilerine dayandıkları liderlerinden ve hatta aslı olmayan ma'dûm imamlarından da daha iyidirler. Ama başta Ali (r.a.) olmak üzere mevcudiyetleri kat'î olan diğer imamları ehl-i sünnet tarafından da imametleri kabul edilen zâtlardır. Ehl-i sünnet, bunlara ve onlar gibi imam olan diğer zatlara da uyar.
Ehl-i sünnetin kendilerine ittiba ettikleri imamlar ile gene ehl-i sünnetin imametlerini kabul ettikleri diğer imamlara tâbi olanlar, yalnız şiîler indinde imametleri kabul edilen zâtlara tâbi olanlardan daha hayırlıdırlar.
Çünkü ilim; rivayet ve dirayettir.
Bir görüşte ittifak eden âlimlerin fazla olması, o görüşü kendisine ittiba olunmaya daha çok lâyık kılar.
Şiilerde bulunan hiçbir iyilik ve hayır yoktur ki ehl-i sünnet ona ortak olmasın. Ama ehl-i sünette bulunan iyilik ve hayırlara şiîler ortak değildir.
Onuncusu:
Ehl-i sünnetten olan herkes, imâmînin iddialarına karşı daha kuvvetli delillerle çıkabilir. Saîd b. Museyyib, Alkame, Esved, Hasan Basrî, Ata b. Ebî Rebah, Muhammed b. Sîrîn, Mekhûl, Kasım b. Muhammed, Urve b. Zübeyr, Salim b. Abdullah gibi zatlar dinî hususlarda imam oldukları gibi, Ali b. Hüseyin, Ca'fer b. Muhammed gibi zatlar da ehl-i sünnet indinde imamdırlar. Şiîlerin, âlim ve zâhid olup da ittiba ettikleri hiçbir zat yoktur ki ehl-i sünnet de ona tabî olmasınlar. Bundan fazla olarak ehl-i sünet, âlim ve zâhid olan daha birçok zatlara da ittiba etmişlerdir. Ehl-i sünnet ma'siyeti olan birini imam yapmışlarsa, Şiîlerin mutlaka ondan daha şerli olanını imam yaptıkları muhakkaktır.
Onbirincisi:
İmamîler: “Allah bizimle ehli sünnet arasında hüküm verecektir. Allah hüküm verenlerin en hayırlısıdır.” diyorlar.
İmamîlere şöyle denilir:
Muhakkak ki Allah beyan buyurduğu açık delillerle sizinle ehl-i sünet arasında hakemdir. Ehl-i sünnetin ortaya koydukları hüccetlerle fiilen ve lisânen sizden üstün oldukları muhakkaktır. Bu durum, tıpkı Allah-u Tealanın, Peygamberinin dinini (İslâmı) sâir dinlere üstün kıldığı gibidir.
Allah (c.c.) şöyle buyuruyor:
“Bütün dinlerden üstün kılmak üzere, Peygamberini, doğruluk rehberi Kur'ân ve hak din ile gönderen O'dur. Şâhid olarak Allah yeter.” (Feth: 48/28)
Allah dinini sâir dinlere karşı ancak ehl-i sünnet vasıtasıyla üstün kılmıştır.
Nitekim İslâm dini, ilk üç râşid halifeler zamanında hiçbir dine nasip olmayan bir şekilde kıtalara yayılarak üstün gelmiştir. Ali (r.a.) ilk müslümanlardan ve dört râşid halifelerden olmasına rağmen, Onun zamanında zuhur eden fitneleri bastırmak istemesi yüzünden İslâm dini pek yayılmamıştır. Üstelik Onun zamanında taraftarları arasında da ihtilaf vukubulmuş, düşmanları olan kâfirler, hıristiyanlar ve mecûsîler bile Şam ve İran civarındaki İslâm topraklarına göz dikmişlerdir.
Ali'nin (r.a.) vefatından sonra ise Ehl-i Sünnetten başka İslâmın onlarla teyid edildiği ilim, takva ve kuvvet sahibi olan hiç kimsenin varlığı bilinmemektedir.
Râfizlere gelince, onlar ya İslâm düşmanlarıyla işbirliği yapmış veya İslâm düşmanı olan iki guruptan birinin yanında yer almıştır.
Şüphesiz ki Allah, kıyamet gününde ensar ve muhacir ile onlara düşmanlık eden râfizler arasında hüküm verecektir. Müslümanlarla kâfirler arasında hüküm vereceği gibi.
Onikincisi:
Ey Râfizler! İddia etiğiniz bu hak yeme işi kimdendir? Eğer Ali'ye (r.a.) zulmeden (hâşâ!) Ebubekir ve Ömer'dendir, diyorsanız, bu konuda davacının Ali (r.a.) olduğunu, O’nun da Ebubekir ve Ömer gibi vefat ettiğini size hatırlatmak istiyoruz.
Binaenaleyh bu durum ne sizi ve ne de bizi ilgilendirmez. İlgilendiren bir taraf varsa, hakkı beyan etmek ve hak sahiplerini sevmektir.
Biz, Ebubekir ve Ömer'in ümmet içerisinde herkesten âdil, zulümden uzak, Ali'nin (r.a.) de ümmet için kendisinden başka hiçbir imamın olmadığına inanmadığını yani kendisini tek imam saymadığını yeri gelince en açık hüccetlerle ispatlayabiliriz.
Eğer ma'sum imamlarınızın, imamet hakkını yiyen hükümdarlardan yakınıyorsanız, bu yakınma onların imamete talip olmalarından veya kendilerinin ümmetin ma'sum imamları olduklarını iddia ettikleri inancından kaynaklanıyor. Fakat her iki durum da mezkûr imamlara yapılan bir iftiradır. İddialarınız doğru veya yalan olsun imamlarınızla râşid halifeler birbirlerine karşı davacı iseler mutlaka Allah (c.c.) aralarında hüküm verecektir.
Allah (c.c.) şöyle buyuruyor:
“De ki: Ey göklerin, yerin yaratanı, görülmeyeni ve görüleni bilen Allah! Kullarının ayrılığa düştükleri şeyler hakkında aralarında sen hükmedeceksin.” (Zümer: 39/46)
Eğer bu hak yeme işi aralarında mal ve emirlik meselelerinden dolayı ihtilaf çıkan bazı hükümdarlarla imamlar (Oniki imam) arasında ise, şüphesiz ki Allah, diğer davacılar arasında hüküm verdiği gibi bunlar arasında da hüküm verecektir. Kaldı ki bizzat şiîlerin kendi aralarında olan ihtilaf, kendileri ile ehl-i sünnet arasında bulunan ihtilaftan daha çoktur.
Bizzat Hâşim oğulları arasında çeşitli muharebeler olduğu gibi. Hasan ve Hüseyin oğulları arasında da aynısı vuku bulmuştur. Son zamanlarda bazı Hâşim oğulları ile diğer gruplar arasında vuku bulan savaşlar, ilk devirlerde Ümeyye oğulları ile Hâşim oğullarından bazıları arasında vuku bulan savaşlardan fazla idi. Bu savaşlar şeref ve neseb için değil -Haşim oğulları nesebce Ümeyye oğullarından üstündür - ancak aralarında vuku bular, bazı ihtilaflar sebebiyle vuku bulmuştur.
Buna rağmen ümmetin en hayırlı olan nesli Rasulullah devrinde olan nesil, ondan sonra onları sırası ile takip eden nesillerdir. İyilik, onların devirlerinde daha fazla olmasına karşılık, kötülük de onlardan sonraki nesillerde daha çoktur. Hakkı açıkça ortaya koyan apaçık delilleri zikrederek ve hiçbir zâlime destek olmayan ilim ve takva ehlinde hak yeme işinin mevcudiyetini iddia eden, mutlaka zâlimlerin en zâlimidir.
Yine azıcık aklı olan kimse, Mâlik, Evzâî, Sevrî, Ebu Hanife, Leys b. Sa'd, Şafiî, Ahmed, İshak ve emsallerini Hâşim b. Hakem, Hâşim b. Salim ve emsalleri olan râfizîlerin üstadlarına benzetenlerin zâlimlerin en zâlimi olduklarını gayet iyi bilir.
Yine râfizî Karâcûkî ve emsalini Ebu Ali el-Cübbâî, kadı Abdulcebbar ve Ebu'l Hasan el-Basrî'ye benzetenler muhakkak zâlimlerin en zâlimidirler. Kaldı ki bunlar mu'tezile hocalarıdır.
Hülâsa râfizîlerden daha zalim daha yalancı ve daha câhil hiçbir gurup yoktur. Buna rağmen fâfizîlerin üstadları kendi dilleriyle:
“Ey ehl-i sünnet! Sizde aslet vardır. Eğer size gücümüz yetseydi, sizin bize karşı yaptığınız (iyi) muamele gibi size karşı muamelede bulunmazdık” demişlerdir.
Onüçüncüsü:
Daha önce zikrettiğimiz (birinci maddeden önce) ve Râfizînin onu beğenip delil olarak ileriye sürdüğü şiir bir câhilin sözüdür.
Zaten ehl-i sünnet, ehl-i beytin ceddi olan Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem)'ın Cibrilden O da Allah (c.c.)'tan aldığı her şeyin doğruluğu hususunda ittifak halindedirler. Onlar Rasulullah'ın hadislerini kabul ediyor onlara inanıyorlar. Onlar, Rasulullah'ın ma'sum olduğuna inandıkları için, “Bunları nereden biliyorsun?” diye Rasulullah'a asla sormazlar. Nitekim Allah (c.c.):
“O, kendiliğinden konuşmamaktadır. Onun konuşması ancak, bildirilen bir vahiy iledir.” (Necm; 53/3-4)
Ehl-i sünnet mensuplarına bu ismin verilmesi de Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem)'ın sünnetine ittibalarındandır. Lâkin ehl-i sünnet, Rasulullah'dan gelen hadisleri güvenilir âlimlerden almayı kendilerine metod olarak kabul etmişlerdir.
İster Alevîlerin ister başkalarının yanında olsun bu yolla gelen hadisleri almakla onlardan müstefid olurlar.
Râfizîlerin; “Ehl-i beytin ceddi Cibril'den O da Allah (c.c.)'tan almıştır” şeklindeki mücerred sözleri, Rasulullah'ın beyan buyurduklarını kavrayamadıkları müddetçe neye yarar?
Üstelik müslümanlar, Mâlik, Şafiî, Ahmed ve diğer zatların sözleriyle amel ediyorlarsa, bu zatlar, söylediklerini Rasulullah'ın hadislerine isnad ettikleri içindir. Çünkü bu imamlar, Rasulullah'ın hadislerini en iyi bilen, binaenaleyh, en doğru ictihad yaparak o hadislere en güzel bir şekilde ittiba eden zâtlardır. Böyle olmasaydı müslümanların bunları yüceltmelerindeki maksatları ne olabilirdi?
Bu zatların rivayet ettikleri hadisleri başkaları da rivayet etmiş, vacip gördükleri hususları diğer âlimler de vacip görmüşlerdir.
Ehl-i sünnet, hiçbir zaman bu âlimlerin sözlerini, kendilerine uymak vacip olan ma'sum sözler olarak kabul etmemişlerdir. Aksine ihtilaf ettikleri konuları Allah (c.c.)'a ve Resulüne havale etmişlerdir.
Senin devrindeki tefsir ve hadis âlimlerini düşünecek olursan, hâşim oğullarından olup da Kur'ânı ezberlemeyen, Kur'ân ve hadisin manalarını bilmeyen çok kimseler görürsün.
|
