|
Râfizî şöyle diyor:
“Muhammed'in Babası ve kızkardeşi (Ebubekir (r.a.) ve kızı Aişe (r.a.)) Muâviye'nin babasından ve kız kardeşinden daha üstündürler.”
Ey Râfizî!
Senin bu delilin İslâmî esaslara göre geçersizdir. Şöyle ki:
Ehl-i sünnet kişiyi ancak bizzat kesbettiği takvasından dolayı yüceltirler.
Muhammed b. Ebî Bekr'in, Ebubekir (r.a.) ve Aişe'ye (r.a.) olan mücerred yakınlığı kendisine fayda vermediği gibi, nesebçe Muaviye'den (r.a.) üstün olması da Muaviye'ye (r.a.) zarar vermez.
İlk müslüman, muhacirin ve ensardan olup, Mekke fethinden önce infakta bulunmuş, Allah yolunda cihad etmiş ve fakat nesebçe daha aşağı olan -Bilal, Süheyb, Habbab ve emsali- zatların derecesini, onlardan sonra müslüman olmuş ve fakat nesebçe onlardan üstün olan kimselerin -Ebu Süfyan, iki oğlu Muaviye ve Yezid, Ebu Süfyan b. Haris, Rabîa b. Haris, Akîl b. Ebî Talib ve emsali- durumu öncekileri küçük düşürmez. Çünkü bu mevzuda nesebin bir tesiri yoktur.
Ebu Süfyan ve diğerleri Abd-i Menaf oğulları'ndan ve Kureyş'in eşrafından olmalarına rağmen, Bilâl, Süheyb ve Habbab'ın nesebçe üstünlükleri yoktur. Fakat Allah (c.c.) bazı meziyetlerden dolayı onları diğerlerinden üstün tutmuştur. O meziyet de Mekke fethinden önce İslâmî kabul ederek, İnfakta bulunmaları ve cihad etmeleridir. Fetihten sonra müslüman olanlardan geride kalanları artık siz düşünün!
Eğer râfizîler nesebi şeref ve derecede muteber sayıyorlarsa onlara göre Muhammed b. Ebî Bekir, insanların en kötüsü olması gerekir. Çünkü onlar babasını ve kız kardeşini takbih ediyorlar. Binaenaleyh nesebi üstünlük vesilesi kılmaları ölçüsü dahilinde de olsa, Muhammed b. Ebî Bekr'i üstün tutmaları caiz değildir.
Ama yukardaki iddialarını (Yani Muhammed'in babası ve kız kardeşi, Muaviyenin babasından ve kız kardeşinden daha üstündürler) Ehl-i Sünneti ilzam için ileri sürüyorlarsa;
Şunu iyi bilsinler ki ehl-i sünnet; Allah (c.c.)'ın üstün kıldıklarını üstün tutuyorlar. Bu hususta da Allah (c.c.) şöyle buyuruyor:
“Şüphesiz, Allah katında en değerliniz, O'na karşı gelmekten en çok sakınanızdır.” (Hucurât: 49/13)
|
